Δεσμοί, δεσμά και δέσμες... για άλλη μια χρονιά!

Μη χαλάς την καρδιά σου , καρδιά μου...
Αυτή η Τετάρτη -η Μαύρη Τετάρτη- Τετάρτη ήταν και πέρασε. Μια βλαμένηΤετάρτη. Μίζερη, ανέραστη κι εκδικητική. Μια Τετάρτη που σε άγχωσε, που σε τρέλανε, που η καρδιά έφθασε στο στόμα και οι σφυγμοί σου χτύπησαν διακόσια. Μια συμπλεγματική Τετάρτη που έγινε σταρ, στα καλά καθούμενα, μόνο και μόνο γιατί κρατούσε στο τσεπάκι της τη ζώη σου. Το μέλλον σου. Τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ σου. Τις βάσεις και τις βαθμολογίες σου. Τα όνειρα σου. Που σε πείσανε ότι είναι δικά σου. Και σε δέσανε. Και σεδεσμεύσανε. Μη μένεις δέσμιος της δέσμης σου, καρδιά μου ... .

Δεν φταις εσύ. Δεν φταις εσύ που το εκπαιδευτικό σύστημα αλλάζει Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο, κάθε καινούριος υπουργός, μόλις μπει στο ρετιρέ τις Παιδείας, τον πιάνει μανία να αλλάξει τη διακόσμηση. Πάρτε από 'κεί τον καναπέ, φέρτε πίσω την εταζέρα, ξεκρεμάστε τον πίνακα, αλλάξτε το πορτατίφ, τις λάμπες, τα λαμπατέρ, αλλάξτε τους τα φώτα γενικώς.

Δεν φταις εσύ που η μάνα σου κι ο πατέρας σου επενδύσανε τη μάνα τους και τον πατέρα τους πάνω σου. Που εδώ ο κόσμος καίγεται κι εκείνοι φαντασιώνονται μια μπρονζέ κορνίζα με το δίπλωμά σου πάνω από την κασέλα.

Πώς το πάθανε αυτό; Πότε το πάθανε αυτό και δεν το πήρανε χαμπάρι; Μια χαρά γενιά του Πολυτεχνείου υπήρξαν οι άνθρωποι. Με τα πανό τους, με τα πλακάτ τους, με τον Μαρκούζε τους, με τον Ρομέρ και τον Γκοντάρ τους, με τις προγαμιαίες τους. Είδες καρδιά μου, τι παθαίνει ο άνθρωπος μόλις πατάει τα σαράντα; Παθαίνει μια εξέλιξη. Μεταλλάσσεται ως Πόκεμον. Ό,τι κορόιδευε, τώρα το λούζεται. Ό,τι πολέμησε, τώρα το ασπάζεται. Δηλώνει αστός, φέρεται σαν μικροαστός και ψηφίζει Αριστερά. Άβυσσος η ψυχή του τεχνοκράτη. Μόλις μπει το Home Cinema από την πόρτα, βγαίνει ο Μαρξ από το παράθυρο.

Κι έτσι, για τα προσχήματα, έτσι για ένα άλλοθι στο προχόλ της μέσης ηλικίας κάποιες μνήμες ανασύρονται ενίοτε. Κάποιες σπάνιες συναντήσεις με τους <<παλιούς>>. Τους <<συναγωνιστές>> μην πω καμιά βαριά κουβέντα σαββατιάτικα: << Τι ωραία που ήταν όλα τότε, θυμάσαι βρε; Μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι στη Στουρνάρη, τρέχαμε στις διαδηλώσεις... Τι νόστιμα, τι γραφικά σαν ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη ένα πράγμα. Θυμάσε βρε; Αλήθεια το 'χεις κρατήσει ακόμα εκείνο το χακί αμπέχωνο; Αλήθει, το 'χεις ακόμα εκείνο το κατακόκκινο όραμα; Μπράβο βρε...>>. Κατάλαβες καρδιά μου;

Αυτός ήταν ο μπαμπάς σου κάποτε. Αυτή ήταν η μαμά σου. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι ολόφωτα, σαν αστραπές στο σκότος και στο έρεβος Μακριά μαλλιά, βλέμμα - αγκαλιά, σώμα χωρίς κυτταρίτιδα. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα, με ρόμπα και τσόκαρο, σβήνουν το ένα τσιγάρο πίσω απ' το άλλο. Και Τετάρτη πρωί, ακριβώς στις δέκα, κάθονται κολλημένοι στην οθόνη, να δουν αν μπήκες εσύ στο Πανεπιστήμιο.

Πώς να μπεις στο Πανεπιστήμιο, καρδιά μου; Πώς; Ποιος σώφρων άνθρωπος μπορεί να πιάσει βαθμολογία 19,7; Να σου το δώσω και ολογράφως να το εντυπωθείς: Δεκαεννέα κόμμα επτά. Που σημαίνει ότι με 19,6 είσαι για φτύσιμο. Νούλα. Αποτυχημένος. Με 19,6 θα πουλάς εμφιαλωμένα νερά στα φανάρια. Έτσι και αλλιώς, ως επιστήμων, δεν θα δεις προκοπή, καρδιά μου.

Δικηγόρο έχω. Παθολόγο έχω. Καρδιολόγο έχω. Ενδοκρινολόγο, οδοντίατρο, γυναικολόγο, χειρουργό, ορθοπεδικό έχω. (Ψυχίατρο δεν έχω, αλλά που θα πάει...) Τους έχω όλους αυτούς σε όλες τις συσκευασίες. Και σε καθηγητή και σε υφηγητή και σε κάτι πιο λάιτ, άμα μου 'ρχεται βαρύ στο στομάχι όλο αυτό το κρεμασμένο χαρτομάνι στο γραφείο του, όλη αυτή η διπλωματία, το ξένο Πανεπιστήμιο, το ντοκτορά και η διάκριση

Υδραυλικό δεν έχω, καρδιά μου. Στον ηλεκτρολόγο κάνω τάματα να 'ρθει να δει το ρελέ ασφαλείας που τα 'χει φτύσει. Καυστηρατζή δεν βρίσκω. Αυτοί λείπουν από τη ζωή μου. Αυτοί που έρχονται, αν έρθουν, κάθονται ένα τέταρτο, παίρνουν μια εικοσάρα και δεν σου δίνουν και απόδειξη. Και κάθε μισό λεπτό, βαράει το κινητό τους. Ουρές περιμένουν. Ουρές ατέλειωτες μέσα στην κατάνυξη. Τεχνικός μπήκε στο σπίτι μου ή ο Τίμιος Σταυρός;

Όχι, καρδία μου, δεν σου λέω <<γίνε υδραυλικός>>, επειδή δεν βρίσκω εγώ υδραυλικό. Δεν είναι τόσο ιδιοτελή τα κίνητρά μου. Σου λέω, απλώς,γράψ' την αυτή τη Μαύρη Τετάρτη. Γράψ' την κανονικά. Μπορεί να μη με πιστεύεις τώρα, αλλά κάποτε θα τη θυμάσαι και θα ρίχνεις το γέλιο της αρκούδας. Μπορεί να μην το ξέρεις τώρα, τώρα που τα μάτια σου ναι υγρά ακόμα, αλλά η ζωή πάντα βρίσκει τρόπους να σου κλείνει το μάτι. Δεν είναι η Κηφισίας ο μόνος δρόμος για να φθάσεις Σύνταγμα. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Κι αν δεν είσαι ακόμα σίγουρος ότι καλά και σώνει θέλεις να φθάσεις Σύνταγμα, ότι καλά και σώνει αυτός είναι ο προορισμός σου, δεν πειράζει. Δεν έγινε και τίποτα. Η διαδρομή μετράει, καρδιά μου...

Και όταν δεις το μέρος που θέλεις, μόνος σου θα το καταλάβεις. Θαπαρκάρεις και θα βγεις. Θα κοιτάξεις γύρο σου. Θα έχεις φθάσει. Επιτέλους, ύστερα από χρόνια στα θρανία, ύστερα από δέσμες και δεσμά, βάσεις και Βασούλες, ύστερα από απύθμενες ηλιθιότητες, εσύ θα έχεις φθάσει. Εκεί που θέλεις. Εκεί που Εσύ θέλεις. Τελικά. Αρχικά. Καλή αρχή, καρδιά μου. Καλή ζωή.

Έλενα Ακρίτα

Τέτοιες μέρες είναι πάντα επίκαιρο! Φέτος, μάλιστα, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά!

Να πούμε συγχαρητήρια στα παιδιά που έδωσαν φέτος εξετάσεις... είτε έγραψαν καλά είτε όχι, τους αξίζει ένα τεραααααααστιο μπράβο για όλο αυτό που πέρασαν τον τελευταίο χρόνο!

Τόση πίεση, τόσα νεύρα, τόση κούραση... και να έχεις κι απο πάνω τους πάντες να σου λένε ότι ό,τι και να κάνεις άνεργος θα καταλήξεις... λες και τους έχει βάλει κάποιος επίτηδες να σε εκνευρίσουν και να σε κάνουν να τα παρατήσεις... 

Και να έχεις τώρα να συμπληρώσεις το μηχανογραφικό... μια χρονιά άκουγες ότι θα μείνεις άνεργος και τώρα έρχονται όλοι να σε συμβουλέψουν για το ποιες σχολές προσφέρουν σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση... και εσύ επηρεασμένος απ' όλους και απ' όλα διαλέγεις κάτι που δε σε εκφράζει αλλά σου είπαν οτι αν κάνεις αυτό θα βρεις δουλειά (σε διάφορα έντυπα τα "hot" επαγγέλματα έχουν και τρια αστεράκια... φοβερό)! Λες και ξέρει κανείς τι θα γίνει σε 4-5 χρόνια που θα τελειώσεις εσύ τη σχολή...

Αλλά μη φοβάσαι τίποτα! Είναι δίπλα σου για να σε στηρίξουν τα φοβερά μυαλά του υπουργείου... η μια, η μοναδική, η ανεπανάληπτη άννα που βάζει πρώτα το μαθητή και στο ξεκαθάρισε (πολύ καιρό μετά απο τις εκλογές, of course), αφού επέλεξες να μπεις στη τριτοβάθμια εκπαίδευση και να μην της κάνεις τη χάρη να καταλήξεις αμόρφωτος, θα υποστείς και τις συνέπειες... έτσι είναι, κάθε "σφάλμα" έχει συνέπειες! Right anna? Σε χαντάκωσε, λοιπόν, με τα θέματα... έτσι για να γουστάρει! Εμείς φταίμε όμως... μαθητές(κυρίως) και καθηγητές...

Κάνουμε μάθημα σε τάξεις δέκα ατόμων, έχουμε ξεχάσει τι πάει να πει μαυροπίνακας τώρα με τους interactive boards... όλα τα σχολεία έχουν βιβλιοθήκες, υπερσύγχρονα εργαστήρια πληροφορικής, φυσικής, χημείας... Για φροντιστήρια;;; Ούτε λόγος... τι είναι αυτό; Το σχολείο μας παρέχει τα πάντα... 

Πόσο τραγικό είναι να σε ρωτάει ο καθηγητής σου με μια φυσικότητα, αν θα πας φροντιστήριο το καλοκαίρι...;;; Γιατί το χειμώνα εννοείται πως θα πας... δεν το ρωτάει καν αυτό, είναι δεδομένο!

Το κακό είναι ότι δεν ξέρεις ποιος ευθύνεται για όλο αυτό που σε αναγκάζουν να υποστείς... βασικά δεν ξέρεις ποιος πρωτοευθύνεται... κακά τα ψέμματα δε φταίνε σε καμία περίπτωση μόνο οι κυβερνήσεις... φταίνε κι άλλοι ΠΟΛΛΟΙ!

Μέσα σ' αυτούς και οι άνθρωποι που αγανάκτησαν και κατέβηκαν στο Σύνταγμα... Έτσι... για την πατρίδα! Για το έθνος! Για το ξεβόλεμα; 

Τέλος πάντων, επειδή το βαρύναμε το θέμα... ας κλείσουμε με την cliche φράση των ημερών (τύπου Johnny Walker)για τα παιδιά που έδωσαν Πανελλήνιες... Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΤΕΛΕΩΝΕΙ ΕΔΩ!

Τα υπόλοιπα τα αφήνω στη μουσική να τα πει!